اخبار هرمزگان | پایگاه خبری تحلیلی هرمزبان اخبار هرمزگان | گزیده اخبار ایران و جهان | تحولات منطقه
خبرگزاری مهر – گروه استانها، هومن رفیعی بندری*؛ داشتن شهری زیبا با امکانات مختلف رفاهی، از حقوق اجتماعی هر شهروندی به شمار می رود، به خصوص اگر این شهر، یک شهر ساحلی با درآمد کلان باشد. برای تبدیل یک شهر و یک منطقه به شهری با جاذبه های مختلف گردشگری و توریستی باید زیرساخت های آن شهر و یا منطقه فراهم شود. در ساختن یک شهر زیبا، یک سازمان خدمات رسان که از بودجه عمومی و مشارکت مردم ارتزاق می کند، به تنهایی قادر به انجام آن نخواهد بود.
در تمام کشورهای جهان، اعم از کشورهای پیشرفته و یا در حال توسعه، پرداخت مالیات و عوارض از ارکان توسعه آن کشورها محسوب می شود. اجرای پروژه های مختلف که توسعه شهر را بدنبال دارد، از محل پرداخت مالیات و عوارض امکان پذیر است. اما آنچه سال هاست، دغدغه مسوولان استان هرمزگان قلمداد می شود و فکر مدیران شهری بندرعباس را به خود مشغول ساخته بی توجهی صنایع بزرگ به پرداخت عوارض است.
وجود صنایع بزرگ در کنار گمرک و مجتمع های بندری مهم کشور در استان به ویژه در غرب بندرعباس می تواند عاملی مهم و تاثیرگذار در رشد وپیشرفت این استان و حتی کشور باشد. استقرار صنایع بزرگ اقتصادی کشوردر غرب بندرعباس در کنار شرکت های بین المللی و داخلی دریانوردی، وجود مناطق ویژه صنعتی، معدنی و مجتمع بندری بندرعباس را به قول مسوولان به پایتخت اقتصادی و صنعتی ایران تبدیل کرده است، صنایع بزرگی که دراقتصاد این مملکت نقش ممتازی را ایفا می کنند.
اما این را نباید فراموش کرد، استقرار این صنایع که از آنها نام بردیم به طور مستقیم و غیرمستقیم در معیشت و زندگی روزمره مردم استان نقش دارند، ولی متاسفانه سال هاست از استقرار صنایع بزرگ در غرب بندرعباس می گذرد، اما به ادعای مدیران شهری دریغ از پرداخت سهم صنایع در خدمات شهری. استقرار صنایع در این شهر و افزایش بیکاری در کشو رو مهاجرت جوانان جویای کار از مناطق دیگر کشور به استان منجر به افزایش جمعیت این شهر می شود، چیزی که مردم با آن روبرو هستند.
مردم پس از رای دادن به نماینده خود در مجلس شورای اسلامی و یا در شورای اسلامی شهر نباید او را تا ۴ سال بعد تنها بگذارند، افزود: مطالبه‌گری یکی از لوازم اصلی تحقق خواست مردم و خودپالایشی افراد و دستگاه‌ها است و به تصمیمات کلان در کشور و شهر جهت می‌دهد و ما نباید از این مهم غافل باشیم.
ما در شهری زندگی می‌کنیم که مختصات و شرایط اجتماعی خاصی دارد به طوری که باید برای تحقق خواست مردم شهرمان وارد چالش‌های متنوعی شویم تا بتوانیم گوشه‌ای مطالبات کهنه مردم را به پیش ببریم. به عنوان مثال ما در بندرعباس و با وجود ده‌ها صنایع کلیدی و راهبردی کشور و با وجود بندری عظیم در مجاورت شهر بندرعباس نباید در نیازهای اولیه توسعه شهری گرفتار باشیم.
روند توسعه شهری بندرعباس کند است و دلیل اصلی آن نیز عدم مشارکت بخش‌های اقتصادی همجوار بندرعباس در روند توسعه شهری و فقدان وجود برنامه‌ای جامع و کلان برای توسعه هرمزگان و بندرعباس است.
بسیاری از شهرهای بزرگ کشور و مراکز استانها از منابع دولتی برای توسعه زیرساخت‌هایشان بهره‌مند می‌شوند اما این امکان برای شهر بندرعباس در طول یک دهه اخیر فراهم نبوده است و بندرعباس متناسب با جایگاهش در اقتصاد در کشور رشد کافی نداشته است.
ما منکر زحمات و تلاش‌هایی که تاکنون برای رشد و توسعه بندرعباس در طول همه سال‌ها صورت گرفته، نیستیم اما معتقدیم که شهری با ساحلی وسیع و بارانداز اصلی جزایر و کانون اقتصادی کشور باید پیشرفته‌تر و توسعه‌یافته‌تر از شرایط امروزی خود باشد و در این زمینه تنها اعضای شورا نمی‌توانند کار را به سرانجام برسانند بلکه باید یک حرکت جمعی در میان مدیران و مسؤولان در این راستا شکل گیرد.
در طول چند سال اخیر شرایط مالی دولت مناسب نبود اما در همین شرایط نیز به طور جد پیگیر توسعه بندرعباس در حد اختیارات و توانایی‌های شورای شهر بودیم اما در بسیاری از موارد بدلیل سکوت قانون درباره نقش شوراها، نتوانستیم آن‌طور که باید و شاید دستگاه‌ها و صنایع را برای توسعه شهر پای کار بیاوریم.
شورای چهارم یکی از مطالبه‌گرترین دوره‌های شورای شهر بندرعباس بود. ما همه تلاش خودمان را در این سه سال و اندی به کار گرفتیم تا برخی از صنایع غرب بندرعباس که اساسا نسبتی با شهر نداشتند، خودشان را در معرض مجموعه‌ای از مطالبات ببینند و برای پاسخگویی به این مطالبات دست به کار شوند و شک ندارم که در آینده دستاوردهای وسیع‌تری را نیز برای بندرعباس به دنبال خواهد داشت.
همه حرف ما این است که صنایعی که همه پرسنل آنها در بندرعباس زندگی می‌کنند و از امکانات شهری بندرعباس بهره می‌برند به توسعه شهر کمک بیشتری داشته باشند. به عنوان مثال صنایع همجوار با شهر اصفهان سالانه صدها میلیارد به توسعه شهر و اجرای پروژه‌های عمرانی و توسعه زیرساخت‌های آن کمک می‌کنند اما صنایع استان ما اساسا تاکنون گامی جدی در این راستا برنداشته‌اند.
صنایع، دستگاه‌ها و اداراتی که در بندرعباس مستقرند باید امکاناتی را که با بودجه بیت‌المال ساخته‌اند با مردم به اشتراک بگذارند و این ظرفیت‌ها را صرفا در اختیار خودشان نگیرند. اساسا معنا ندارد که استخر، سالن ورزشی و یا زیرساختی از پول بیت‌المال در همین شهر ساخته شود و فقط امکان استفاده از آن برای عده معدودی فراهم باشد و آن‌گاه بچه‌های این شهر در حسرت امکانات باقی بمانند و استعدادهایشان به هدر برود.
پالایشگاه‌ها و صنایع نفتی و گازی در اغلب استان‌های نفت و گاز خیز اقدام به ساخت بیمارستان و یا مراکز بهداشتی و درمانی مجهز کرده‌اند اما در هرمزگان برغم جایگاه ویژه در تولید نفت و گاز در کشور عملا گامی هر چند کوچک در این زمینه برداشته نشده است.
روزهای روشنی پیش روی استان هرمزگان و شهر بندرعباس است اما باید انسجام، همدلی و حرکت منطقی و هوشمندانه خودمان را در این مسیر حفظ کنیم و با وحدتی حداکثری در این راه گام برداریم. از آغاز فعالیت شورای چهارم، جلسه ای در خصوص حق السهم شهر بندرعباس از عوارض آلایندگی با تمامی مدیران صنایع غرب شهر بندرعباس برگزار کردیم.
تا پیش از اجرایی شدن قانون تجمیع مالیات ها و عوارض در قالب ارزش افزوده، شهرداری ۵۰ درصد حق آلایندگی از صنایع و واحدهای تولیدی را به صورت مستقیم دریافت می کرد و۵۰ درصد مابقی به حساب دولت واریز می شد.
اکنون حق آلایندگی شهرداری به ۳۰ درصد کاهش یافته است که این رقم پس از واریز به خزانه دولت تخصیص می یابد، در زمان تخصیص به شهرداری حوزه های دیگر همچون فرهنگ، آموزش و بهداشت هم از این عوارض سهم می برند.
با پیگیری ها صورت گرفته در اولین سال فعالیت شورای چهارم (سال ۹۳) مبلغ ۶۰ میلیارد و در سال گذشته ۹۰ میلیارد تومان از محل عوارض دریافتی صنایع غرب شهر بندرعباس به حساب شهرداری واریز شد.
صنایع غرب شهرهم باید در آبادانی و توسعه بندرعباس نقش داشته باشند، در جلسه مشترک اعضای شورای شهر با مدیران صنایع غرب شهر بندرعباس پیشنهاد شد تا هر کدام از صنایع به نام خود احداث یک پارک جنگلی در بندرعباس را به عهده بگیرند. احداث هفت پارک جنگلی به عهده شهرداری بندرعباس گذاشته شده است، سعی شده صنایع در بخش زیبا سازی شهر و ورودی ها همکاری بیشتری داشته باشند.
مدیران با ادعای اینکه کارخانه های ما خارج از شهر قرار گرفته اند از زیر بار پرداخت حق آلایندگی به شهرداری بندرعباس شانه خالی می کنند. میانگین جمع آوری زباله در بندرعباس با جمعیت ۵۰۰ هزار نفر، روزانه ۳۲۰ تن است که معادل جمعیت یک شهر یک میلیون نفری تولید زباله داریم.
خانواده های کارکنان صنایع در شهر بندرعباس زندگی می کنند و از خدمات و امکانات شهری بهره مند می شوند، از صنایعی که نمی توانند عوارض پرداخت کنند خواسته ایم در شهر برای خانواده کارکنان خود فرهنگسرا، کتابخانه، زمین ورزشی یا استخرشنا احداث کنند، که در این زمینه توافقاتی صورت گرفته است.
حق مردم این است که از درآمدهای سرشاری که در جوار این شهر وجود دارد، بهره مند شوند و می بایست صنایعی که آلاینده محیط و هوای مردم هستند، نسبت به شهر بندرعباس حق قانونی را پرداخت کنند چرا که کارکنان و نیروهای شاغل در این واحدها در بندرعباس سکونت دارند و نیازمند به امکاناتی هستند که باید توسط شهرداری تامین شود.
بندرعباس به خوابگاهی برای صنایع مستقر در غرب آن تبدیل شده است، حقوق شهروندی حکم می کند که صنایع غرب بندرعباس نسبت به این حق پای بند باشند و در این زمینه به شهرداری بندرعباس کمک کنند.
سیاست یک بام و دو هوا در مورد صنایع غرب شهر بندرعباس معنا ندارد. چگونه است که صنایع دیگر استان ها در کمک به توسعه شهرهای همجوارشان با رغبت عمل کرده و در حوزه های مختلف نظیر توسعه فضای سبز و یا اجرای برنامه های فرهنگی و اجتماعی و ورزشی مشارکت می کنند اما در هرمزگان این صنایع کمکی به توسعه شهری نمی کنند و شهرداری در این عرصه تنها است.
