هرمزبان – غزل شماره 106 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.

تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردهٔ گزند مباد

سلامتِ همه آفاق در سلامتِ توست
به هیچ عارضه شخصِ تو دردمند مباد

جمالِ صورت و معنی ز امنِ صحتِ توست
که ظاهرت دُژَم و باطنت نَژَند مباد

در این چمن چو درآید خزان به یغمایی
رهش به سروِ سهی قامتِ بلند مباد

در آن بساط که حُسن تو جلوه آغازد
مجالِ طعنهٔ بدبین و بدپسند مباد

هر آن که رویِ چو ماهت به چشمِ بد بیند
بر آتشِ تو به جز جانِ او سپند مباد

شفا ز گفتهٔ شِکَّرفِشانِ حافظ جوی
که حاجتت به عِلاجِ گلاب و قند مباد

سایر غزلیات حافظ:

غزل شماره 61 حافظ/ صبا اگر گذری اُفتَدَت به کشور دوست

غزل شماره 62 حافظ/ مرحبا ای پیکِ مشتاقان بده پیغامِ دوست

غزل شماره 63 حافظ/ رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست

غزل شماره 64 حافظ/ اگر چه عرض هنر پیشِ یار بی‌ادبیست

غزل شماره 65 حافظ/ خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست؟

غزل شماره 66 حافظ/ بنال بلبل اگر با مَنَت سرِ یاریست

غزل شماره 67 حافظ/ یا رب این شمع دل افروز ز کاشانهٔ کیست؟

غزل شماره 68 حافظ/ ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست

غزل شماره 69 حافظ/ کس نیست که افتادهٔ آن زلفِ دوتا نیست

غزل شماره 70 حافظ/ مردم دیدهٔ ما جز به رُخَت ناظر نیست

غزل شماره 71 حافظ/ زاهدِ ظاهرپرست از حالِ ما آگاه نیست

غزل شماره 72 حافظ/ راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست

غزل شماره 73 حافظ/ روشن از پرتوِ رویت نظری نیست که نیست

غزل شماره 74 حافظ/ حاصلِ کارگه کون و مکان این همه نیست

غزل شماره 75 حافظ/ خوابِ آن نرگسِ فَتّانِ تو، بی چیزی نیست

غزل شماره 76 حافظ/ جز آستان توام در جهان پناهی نیست

غزل شماره 77 حافظ/ بلبلی برگِ گُلی خوش رنگ در منقار داشت

غزل شماره 78 حافظ/ دیدی که یار، جز سَرِ جور و ستم نداشت

غزل شماره 79 حافظ/ کنون که می‌دمد از بوستان نسیمِ بهشت

غزل شماره 80 حافظ/ عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ پاکیزه سرشت

غزل شماره 81 حافظ/ صبحدم مرغِ چمن با گلِ نوخاسته گفت

غزل شماره 82 حافظ/ آن تُرک پری چهره که دوش از بَرِ ما رفت

غزل شماره 83 حافظ/ ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت

غزل شماره 84 حافظ/ ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت

غزل شماره 85 حافظ/ شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت

غزل شماره 86 حافظ/ ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

غزل شماره 87 حافظ/ حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت

غزل شماره 88 حافظ/ شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ کنعان گفت

غزل شماره 89 حافظ/ یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

غزل شماره 90 حافظ/ ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

غزل شماره 91 حافظ/ ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

غزل شماره 92 حافظ/ میرِ من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

غزل شماره 93 حافظ/ چه لطف بود که ناگاه رَشحِهٔ قَلَمَت

غزل شماره 94 حافظ/ زان یارِ دلنوازم شُکریست با شکایت

غزل شماره 95 حافظ/ مدامم مست می‌دارد نسیمِ جَعدِ گیسویت

غزل شماره 96 حافظ/ دردِ ما را نیست درمان الغیاث

غزل شماره 97 حافظ/ تویی که بر سرِ خوبانِ کشوری چون تاج

غزل شماره 98 حافظ/ چه لطف بود که ناگاه رَشحِهٔ قَلَمَت

غزل شماره 99 حافظ/ دلِ من در هوایِ روی فَرُّخ

غزل شماره 100 حافظ/ دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

غزل شماره 101 حافظ/ شراب و عیش نهان چیست؟ کارِ بی‌بنیاد

غزل شماره 102 حافظ/ دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد

غزل شماره 103 حافظ/ روز وصلِ دوستداران یاد باد

غزل شماره 104 حافظ/ جمالت آفتابِ هر نظر باد

غزل شماره 105 حافظ/ صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد