غزل شماره 92 حافظ/ میرِ من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

هرمزبان – غزل شماره 92 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «میرِ من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.

میرِ من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت
خوش خرامان شو که پیشِ قدِ رعنا میرمت

گفته بودی کی بمیری پیشِ من، تعجیل چیست؟
خوش تقاضا می‌کنی پیشِ تقاضا میرمت

عاشق و مخمور و مهجورم بتِ ساقی کجاست
گو که بِخرامَد که پیشِ سرو بالا میرمت

آن که عمری شد که تا بیمارم از سودایِ او
گو نگاهی کن که پیشِ چشمِ شهلا میرمت

گفته‌ای لعلِ لبم هم درد بخشد هم دوا
گاه پیش درد و گَه پیش مداوا میرمت

خوش خرامان می‌روی چشمِ بد از رویِ تو دور
دارم اندر سر خیالِ آن که در پا میرمت

گر چه جایِ حافظ اندر خلوتِ وصلِ تو نیست
ای همه جایِ تو خوش، پیشِ همه جا میرمت

سایر غزلیات حافظ:

غزل شماره 51 حافظ/ لعلِ سیرابِ به خون تشنه، لب یار من است

غزل شماره 52 حافظ/ روزگاریست که سودایِ بتان دینِ من است

غزل شماره 53 حافظ/ منم که گوشهٔ میخانه خانقاهِ من است

غزل شماره 54 حافظ/ ز گریه مَردُمِ چشمم نشسته در خون است

غزل شماره 55 حافظ/ خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است

غزل شماره 56 حافظ/ دل سراپردهٔ محبتِ اوست

غزل شماره 57 حافظ/ آن سیه چَرده که شیرینیِ عالم با اوست

غزل شماره 58 حافظ/ سرِ ارادتِ ما و آستانِ حضرت دوست

غزل شماره 59 حافظ/ دارم امید عاطفتی از جناب دوست

غزل شماره 60 حافظ/ آن پیکِ ناموَر که رسید از دیارِ دوست

غزل شماره 61 حافظ/ صبا اگر گذری اُفتَدَت به کشور دوست

غزل شماره 62 حافظ/ مرحبا ای پیکِ مشتاقان بده پیغامِ دوست

غزل شماره 63 حافظ/ رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست

غزل شماره 64 حافظ/ اگر چه عرض هنر پیشِ یار بی‌ادبیست

غزل شماره 65 حافظ/ خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست؟

غزل شماره 66 حافظ/ بنال بلبل اگر با مَنَت سرِ یاریست

غزل شماره 67 حافظ/ یا رب این شمع دل افروز ز کاشانهٔ کیست؟

غزل شماره 68 حافظ/ ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست

غزل شماره 69 حافظ/ کس نیست که افتادهٔ آن زلفِ دوتا نیست

غزل شماره 70 حافظ/ مردم دیدهٔ ما جز به رُخَت ناظر نیست

غزل شماره 71 حافظ/ زاهدِ ظاهرپرست از حالِ ما آگاه نیست

غزل شماره 72 حافظ/ راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست

غزل شماره 73 حافظ/ روشن از پرتوِ رویت نظری نیست که نیست

غزل شماره 74 حافظ/ حاصلِ کارگه کون و مکان این همه نیست

غزل شماره 75 حافظ/ خوابِ آن نرگسِ فَتّانِ تو، بی چیزی نیست

غزل شماره 76 حافظ/ جز آستان توام در جهان پناهی نیست

غزل شماره 77 حافظ/ بلبلی برگِ گُلی خوش رنگ در منقار داشت

غزل شماره 78 حافظ/ دیدی که یار، جز سَرِ جور و ستم نداشت

غزل شماره 79 حافظ/ کنون که می‌دمد از بوستان نسیمِ بهشت

غزل شماره 80 حافظ/ عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ پاکیزه سرشت

غزل شماره 81 حافظ/ صبحدم مرغِ چمن با گلِ نوخاسته گفت

غزل شماره 82 حافظ/ آن تُرک پری چهره که دوش از بَرِ ما رفت

غزل شماره 83 حافظ/ ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت

غزل شماره 84 حافظ/ ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت

غزل شماره 85 حافظ/ شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت

غزل شماره 86 حافظ/ ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

غزل شماره 87 حافظ/ حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت

غزل شماره 88 حافظ/ شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ کنعان گفت

غزل شماره 89 حافظ/ یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

غزل شماره 90 حافظ/ ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

غزل شماره 91 حافظ/ ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت