غزل شماره 199 حافظ/ واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

هرمزبان – غزل شماره 199 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

گوییا باور نمی‌دارند روزِ داوری
کاین همه قَلب و دَغَل در کارِ داور می‌کنند

یا رب این نودولَتان را با خَرِ خودْشان نشان
کاین همه ناز از غلامِ تُرک و اَسْتَر می‌کنند

ای گدایِ خانقه بَرْجَه که در دیرِ مغان
می‌دهند آبی که دل‌ها را توانگر می‌کنند

حُسنِ بی‌پایان او چندان که عاشق می‌کُشد
زمرهٔ دیگر به عشق از غیب سر بَر می‌کنند

بر درِ میخانهٔ عشق ای مَلَک تسبیح گوی
کَاندر آنجا طینتِ آدم مُخَمَّر می‌کنند

صبحدم از عرش می‌آمد خروشی، عقل گفت
قدسیان گویی که شعرِ حافظ از بَر می‌کنند

غزل شماره 198 حافظ/ گفتم کِی ام دهان و لبت کامران کنند؟

غزل شماره 197 حافظ/ شاهدان گر دلبری زین سان کنند

غزل شماره 196 حافظ/ آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

غزل شماره 195 حافظ/ غلامِ نرگسِ مستِ تو تاجدارانند

غزل شماره 194 حافظ/ سَمَن بویان غبارِ غم چو بنشینند، بنشانند

غزل شماره 193 حافظ/ در نظربازیِ ما بی‌خبران حیرانند

غزل شماره 192 حافظ/ سروِ چَمانِ من چرا میلِ چمن نمی‌کند؟

غزل شماره 191 حافظ/ آن کیست کز رویِ کرم، با ما وفاداری کند