به گزارش پایگاه خبری تحلیلی هرمزبان، امید دردری در یادداشتی درباره ضرورت چارهاندیشی در برابر اوضاع قرمز کرونا در هرمزگان آورده است.
در این روزها که کرونا مهمان ناخوانده کشور و استان ما شده و بیرحمانه میتازد و تا کوچکترین روستاها نیز نفوذ کرده و هر روز شاهد اخبار رکوردشکنی مبتلایان هستیم به راستی توصیه و نصیحت به رعایت فاصله اجتماعی تنها راهکار پیش روی ماست؟
کرونایی که کاسپاروفوار و استادانه در صفحه شطرنج زندگی، همه را بدون کیش، مات کرده و حریفی را در برابر خود نمی بیند. کرونایی که تمام راهکارهای تکراریمان را از بر شده و دارد مغرورانه به ریشمان میخندد.
متاسفانه در این شرایط بحرانی تمام مسوولین و رسانه کارشان شده نصیحت کردن و این توصیه و اندرزها نه تنها راه حل عملی نشده بلکه کرونا همچنان دارد به جاهایی می رود که حضور نداشته و آمار خانوادهاش را افزون و افزونتر میکند.
رنگ استانمان از سفیدی به قرمز رسیده و هر روز قرمزی آن با پرپر شدن عزیزانمان پررنگتر میشود و ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم.
نمی دانیم در ستاد مبارزه با شیوع کرونا چه میگذرد که راهکارهای این ستاد به در بسته خورده و نه تنها شاهد کنترل بیماری نیستیم بلکه هر روز آمارمان رو به افزایش رفته و چنان رکورد میزنیم گویی قرار است در المپیک کرونا کسب مدال کنیم.
حال چند سوال و ابهام در خصوص ستاد مبارزه با شیوع کرونا وجود دارد که در اینجا مطرح میشود.
خبرها می گویند علت شیوع بیماری ازدحام در مکانهای پر تردد و شلوغ مانند ادارات، بانک ها، بیمارستانها، مجالس و محافل و هم نشینیهاست.
آیا نمی توان بر این شلوغیها مدیریت کرد؟
آیا نمی توان در عصری که به عصر ارتباطات مشهور شده خدمات مردمی ادارات و بانک ها و نهادها را غیرحضوری و به صورت الکترونیک انجام داد؟
آیا نمی توان ارباب رجوع و مردم را برای اخذ یک درخواست و مجوز و یک امضا به ادارهها نکشانیم؟
آیا نمی توان یک درخواست یا نامه را به صورت غیرحضوری بررسی و به آن پاسخ بدهیم؟
آیا نمی توان یک نامه ضمانت وام را که این روزها بیشترین مراجعه کننده به ادارات به همین سبب است به صورت اتوماسیون مستقیما به بانک ها ارسال کرد؟
آیا نمی توان بسیاری از کارها را با تماس تلفنی حل و رفع کرد؟
پس نقش ارتباطات و الکترونیک در زندگی ما چیست؟ چرا یک فرد برای یک امضا باید کیلومترها راه زده و به یک اداره مراجعه کند و در آن شلوغی به ویروس مبتلا شود و جان خود و خیلی های دیگر را به خطر اندازد.
چرا در شرایط حساس کنونی دست ادارات را برای خدمات غیرحضوری بازتر نمیگذاریم که هم مردم در خانههایشان بمانند و هم امنیت جانی همگان به خطر نیفتد؟ چرا با متخلفین از قواعد و پروتکلهای بهداشتی آن طور که باید و شاید برخورد نمی شود؟
اینها سوالاتی است که از اعضای ستاد مبارزه با شیوع کرونا داریم. آیا راهکارهای عملی را باید برای زمانی بگذاریم که کار از کار گذشته باشد و راه پیش و پسی نباشد؟
دیگر با شعار نمی توان کرونا را شکست داد. آن چه جایش خالیست تدبیر و مدیریت بحران با راهکارهای واقعی و عملیاتی است و بهترین آن خدمات غیرحضوری به مردم است.
تاسف بیشتر آن جاست که این همه اخبار ابتلا و مرگ و میر و پر شدن تختهای بیمارستان در دل بعضیها کوچکترین تاثیری نداشته و برخی از ما مردم با رعایت نکردن نکات بهداشتی که ساده ترین آن زدن ماسک بوده در صف لشکر کرونا خدمت کردیم و نادانسته عامل بیماری و از بین رفتن نزدیکانمان شدیم.
جشن تولدهایی گرفتیم که کادوی آن ابتلای عزیزانمان به کرونا شد. عروسیهایی گرفتیم که نمیدانستیم داریم به ساز عزایش می رقصیم.
دیگر قلبمان یارای شنیدن خبر از دست دادن هموطنان و عزیزان و پدران و مادران و جوانانمان را ندارد.
وقت آن است که به جای شعار و نصیحت و با همکاری و همفکری مردم و مسولین طرحی نو دراندازیم و با منطق و ذهن خلاق در برابر این طوفان بی رحم ایستادگی کنیم.
انتهای پیام