هرمزبان – غزل شماره 180 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.

ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند
مشتاقم از برای خدا یک شِکَر بخند

طوبی ز قامتِ تو نیارد که دَم زند
زین قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند

خواهی که برنخیزدت از دیده رودِ خون
دل در وفایِ صحبتِ رودِ کَسان مَبَند

گر جلوه می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی
ما نیستیم معتقدِ شیخ خودپسند

ز آشفتگی حالِ من آگاه کِی شود؟
آن را که دل نگشت گرفتارِ این کمند

بازار شوق گرم شد آن سروْقد کجاست؟
تا جانِ خود بر آتش رویش کنم سپند

جایی که یارِ ما به شِکَرخنده دَم زند
ای پسته کیستی تو، خدا را به خود مخند

حافظ چو تَرکِ غمزهٔ تُرکان نمی‌کنی
دانی کجاست جای تو؟ خوارزم یا خجند

سایر غزلیات حافظ:

غزل شماره 131 حافظ/ بیا که تُرکِ فلک خوانِ روزه غارت کرد

غزل شماره 132 حافظ/ به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد

غزل شماره 133 حافظ/ صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، باز کرد

غزل شماره 134 حافظ/ بلبلی خونِ دلی خورد و گلی حاصل کرد

غزل شماره 135 حافظ/ چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار خواهم کرد

غزل شماره 136 حافظ/ دست در حلقهٔ آن زلفِ دوتا نتوان کرد

غزل شماره 137 حافظ/ دل از من بُرد و روی از من نهان کرد

غزل شماره 138 حافظ/ یاد باد آن که ز ما وقتِ سفر یاد نکرد

غزل شماره 139 حافظ/ رو بر رَهَش نهادم و بر من گذر نکرد

غزل شماره 140 حافظ/ دلبر بِرَفت و دلشدگان را خبر نکرد

غزل شماره 141 حافظ/ دیدی ای دل که غمِ عشق دگربار چه کرد

غزل شماره 142 حافظ/ دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد

غزل شماره 143 حافظ/ سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد

غزل شماره 144 حافظ/ به سِرِّ جامِ جم آنگه نظر توانی کرد

غزل شماره 145 حافظ/ چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد

غزل شماره 146 حافظ/ صبا وقتِ سحر بویی ز زلفِ یار می‌آورد

غزل شماره 147 حافظ/ نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد

غزل شماره 148 حافظ/ یارم چو قدحْ به دست گیرد

غزل شماره 149 حافظ/ دلم جز مِهرِ مَه رویان، طریقی بر نمی‌گیرد

غزل شماره 150 حافظ/ ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

غزل شماره 151 حافظ/ دَمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

غزل شماره 152 حافظ/ در ازل پرتوِ حُسنت ز تجلی دَم زد

غزل شماره 153 حافظ/ سحر چون خسرو خاور عَلَم بر کوهساران زد

غزل شماره 154 حافظ/ راهی بزن که آهی بر سازِ آن توان زد

غزل شماره 155 حافظ/ اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

غزل شماره 156 حافظ/ به حسن و خُلق و وفا کس به یارِ ما نرسد

غزل شماره 157 حافظ/ هر که را با خطِ سبزت سرِ سودا باشد

غزل شماره 158 حافظ/ من و انکارِ شراب! این چه حکایت باشد؟

غزل شماره 159 حافظ/ نقدِ صوفی نه همه صافیِ بی‌غَش باشد

غزل شماره 160 حافظ/ خوش است خلوت اگر یار یارِ من باشد

غزل شماره 161 حافظ/ کِی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

غزل شماره 162 حافظ/ خوش آمد گُل وز آن خوشتر نباشد

غزل شماره 163 حافظ/ گل بی رخِ یار خوش نباشد

غزل شماره 164 حافظ/ نفسِ بادِ صبا مُشک فشان خواهد شد

غزل شماره 165 حافظ/ مرا مِهر سیَه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

غزل شماره 166 حافظ/ روزِ هجران و شبِ فُرقَتِ یار آخر شد

غزل شماره 167 حافظ/ ستاره‌ای بدرخشید و ماهِ مجلس شد

غزل شماره 168 حافظ/ گداخت جان که شود کارِ دل تمام و نشد

غزل شماره 169 حافظ/ یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد؟

غزل شماره 170 حافظ/ زاهدِ خلوت نشین دوش به میخانه شد

غزل شماره 171 حافظ/ دوش از جنابِ آصف، پیکِ بشارت آمد

غزل شماره 172 حافظ/ عشقِ تو نهالِ حیرت آمد

غزل شماره 173 حافظ/ در نمازم خَمِ ابرویِ تو با یاد آمد

غزل شماره 174 حافظ/ مژده ای دل که دگر بادِ صبا بازآمد

غزل شماره 175 حافظ/ صبا به تهنیتِ پیرِ می فروش آمد

غزل شماره 176 حافظ/ سحرم دولتِ بیدار به بالین آمد

غزل شماره 177 حافظ/ نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

غزل شماره 178 حافظ/ هر که شد محرمِ دل در حرمِ یار بِمانْد

غزل شماره 179 حافظ/ رسید مژده که ایامِ غم نخواهد ماند