غزل شماره 155 حافظ/ اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

هرمزبان – غزل شماره 155 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.

اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد

و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد

و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فروریزد

من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد

فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد

تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد

بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد

 

سایر غزلیات حافظ:

غزل شماره 111 حافظ/ عکسِ رویِ تو چو در آینهٔ جام افتاد

غزل شماره 112 حافظ/ دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد

غزل شماره 113 حافظ/ بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

غزل شماره 114 حافظ/ همایِ اوجِ سعادت به دامِ ما افتد

غزل شماره 115 حافظ/ درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد

غزل شماره 116 حافظ/ کسی که حُسن و خَطِ دوست در نظر دارد

غزل شماره 117 حافظ/ دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ دارد

غزل شماره 118 حافظ/ آن کس که به دست، جام دارد

غزل شماره 119 حافظ/ دلی که غیب نمای است و جامِ جم دارد

غزل شماره 120 حافظ/ بتی دارم که گِرد گل ز سُنبل سایه‌بان دارد

غزل شماره 121 حافظ/ هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد

غزل شماره 122 حافظ/ هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد

غزل شماره 123 حافظ/ مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد

غزل شماره 124 حافظ/ آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد

غزل شماره 125 حافظ/ شاهد آن نیست که موییّ و میانی دارد

غزل شماره 126 حافظ/ جانْ بی جمالِ جانان میلِ جهان ندارد

غزل شماره 127 حافظ/ روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد

غزل شماره 128 حافظ/ نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد

غزل شماره 129 حافظ/ اگر نه باده غمِ دل ز یادِ ما بِبَرَد

غزل شماره 130 حافظ/ سحر بلبل حکایت با صبا کرد

غزل شماره 131 حافظ/ بیا که تُرکِ فلک خوانِ روزه غارت کرد

غزل شماره 132 حافظ/ به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد

غزل شماره 133 حافظ/ صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، باز کرد

غزل شماره 134 حافظ/ بلبلی خونِ دلی خورد و گلی حاصل کرد

غزل شماره 135 حافظ/ چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار خواهم کرد

غزل شماره 136 حافظ/ دست در حلقهٔ آن زلفِ دوتا نتوان کرد

غزل شماره 137 حافظ/ دل از من بُرد و روی از من نهان کرد

غزل شماره 138 حافظ/ یاد باد آن که ز ما وقتِ سفر یاد نکرد

غزل شماره 139 حافظ/ رو بر رَهَش نهادم و بر من گذر نکرد

غزل شماره 140 حافظ/ دلبر بِرَفت و دلشدگان را خبر نکرد

غزل شماره 141 حافظ/ دیدی ای دل که غمِ عشق دگربار چه کرد

غزل شماره 142 حافظ/ دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد

غزل شماره 143 حافظ/ سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد

غزل شماره 144 حافظ/ به سِرِّ جامِ جم آنگه نظر توانی کرد

غزل شماره 145 حافظ/ چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد

غزل شماره 146 حافظ/ صبا وقتِ سحر بویی ز زلفِ یار می‌آورد

غزل شماره 147 حافظ/ نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد

غزل شماره 148 حافظ/ یارم چو قدحْ به دست گیرد

غزل شماره 149 حافظ/ دلم جز مِهرِ مَه رویان، طریقی بر نمی‌گیرد

غزل شماره 150 حافظ/ ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

غزل شماره 151 حافظ/ دَمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

غزل شماره 152 حافظ/ در ازل پرتوِ حُسنت ز تجلی دَم زد

غزل شماره 153 حافظ/ سحر چون خسرو خاور عَلَم بر کوهساران زد

غزل شماره 154 حافظ/ راهی بزن که آهی بر سازِ آن توان زد