غزل شماره 168 حافظ/ گداخت جان که شود کارِ دل تمام و نشد
هرمزبان – غزل شماره 168 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «گداخت جان که شود کارِ دل تمام و نشد» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.
گداخت جان که شود کارِ دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزویِ خام و نشد
به لابه گفت شبی میرِ مجلسِ تو شوم
شدم به رغبتِ خویشش کمین غلام و نشد
پیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دُردی کشیم نام و نشد
رواست در بَر اگر می‌تَپَد کبوترِ دل
که دید در رهِ خود تاب و پیچِ دام و نشد
بدان هوس که به مستی ببوسم آن لبِ لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشد
به کویِ عشق مَنِه بی‌دلیلِ راه، قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد
فغان که در طلبِ گنج نامهٔ مقصود
شدم خرابِ جهانی ز غم تمام و نشد
دریغ و درد که در جست و جوی گنجِ حضور
بسی شدم به گدایی بَرِ کِرام و نشد
هزار حیله برانگیخت حافظ از سرِ فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد
سایر غزلیات حافظ:
غزل شماره 121 حافظ/ هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد
غزل شماره 122 حافظ/ هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد
غزل شماره 123 حافظ/ مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد
غزل شماره 124 حافظ/ آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد
غزل شماره 125 حافظ/ شاهد آن نیست که موییّ و میانی دارد
غزل شماره 126 حافظ/ جانْ بی جمالِ جانان میلِ جهان ندارد
غزل شماره 127 حافظ/ روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد
غزل شماره 128 حافظ/ نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد
غزل شماره 129 حافظ/ اگر نه باده غمِ دل ز یادِ ما بِبَرَد
غزل شماره 130 حافظ/ سحر بلبل حکایت با صبا کرد
غزل شماره 131 حافظ/ بیا که تُرکِ فلک خوانِ روزه غارت کرد
غزل شماره 132 حافظ/ به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
غزل شماره 133 حافظ/ صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، باز کرد
غزل شماره 134 حافظ/ بلبلی خونِ دلی خورد و گلی حاصل کرد
غزل شماره 135 حافظ/ چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار خواهم کرد
غزل شماره 136 حافظ/ دست در حلقهٔ آن زلفِ دوتا نتوان کرد
غزل شماره 137 حافظ/ دل از من بُرد و روی از من نهان کرد
غزل شماره 138 حافظ/ یاد باد آن که ز ما وقتِ سفر یاد نکرد
غزل شماره 139 حافظ/ رو بر رَهَش نهادم و بر من گذر نکرد
غزل شماره 140 حافظ/ دلبر بِرَفت و دلشدگان را خبر نکرد
غزل شماره 141 حافظ/ دیدی ای دل که غمِ عشق دگربار چه کرد
غزل شماره 142 حافظ/ دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
غزل شماره 143 حافظ/ سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد
غزل شماره 144 حافظ/ به سِرِّ جامِ جم آنگه نظر توانی کرد
غزل شماره 145 حافظ/ چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد
غزل شماره 146 حافظ/ صبا وقتِ سحر بویی ز زلفِ یار می‌آورد
غزل شماره 147 حافظ/ نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد
غزل شماره 148 حافظ/ یارم چو قدحْ به دست گیرد
غزل شماره 149 حافظ/ دلم جز مِهرِ مَه رویان، طریقی بر نمی‌گیرد
غزل شماره 150 حافظ/ ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
غزل شماره 151 حافظ/ دَمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد
غزل شماره 152 حافظ/ در ازل پرتوِ حُسنت ز تجلی دَم زد
غزل شماره 153 حافظ/ سحر چون خسرو خاور عَلَم بر کوهساران زد
غزل شماره 154 حافظ/ راهی بزن که آهی بر سازِ آن توان زد
غزل شماره 155 حافظ/ اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
غزل شماره 156 حافظ/ به حسن و خُلق و وفا کس به یارِ ما نرسد
غزل شماره 157 حافظ/ هر که را با خطِ سبزت سرِ سودا باشد
غزل شماره 158 حافظ/ من و انکارِ شراب! این چه حکایت باشد؟
غزل شماره 159 حافظ/ نقدِ صوفی نه همه صافیِ بی‌غَش باشد
غزل شماره 160 حافظ/ خوش است خلوت اگر یار یارِ من باشد
غزل شماره 161 حافظ/ کِی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
غزل شماره 162 حافظ/ خوش آمد گُل وز آن خوشتر نباشد
غزل شماره 163 حافظ/ گل بی رخِ یار خوش نباشد
غزل شماره 164 حافظ/ نفسِ بادِ صبا مُشک فشان خواهد شد
غزل شماره 165 حافظ/ مرا مِهر سیَه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد