هرمزبان – غزل شماره 143 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.

سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد
وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد

گوهری کز صدفِ کُون و مکان بیرون است
طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد

مشکلِ خویش بَرِ پیرِ مُغان بُردم دوش
کو به تأییدِ نظر حلِّ معما می‌کرد

دیدمش خُرَّم و خندان قدحِ باده به دست
و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد

گفتم این جامِ جهان‌بین به تو کِی داد حکیم؟
گفت آن روز که این گنبدِ مینا می‌کرد

بیدلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد

این همه شعبدهٔ خویش که می‌کرد این جا
سامری پیشِ عصا و یدِ بیضا می‌کرد

گفت آن یار کز او گشت سرِ دار بلند
جُرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد

فیضِ روحُ القُدُس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می‌کرد

گفتمش سلسلهٔ زلفِ بُتان از پی چیست
گفت حافظ گله‌ای از دلِ شیدا می‌کرد

سایر غزلیات حافظ:

غزل شماره 101 حافظ/ شراب و عیش نهان چیست؟ کارِ بی‌بنیاد

غزل شماره 102 حافظ/ دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد

غزل شماره 103 حافظ/ روز وصلِ دوستداران یاد باد

غزل شماره 104 حافظ/ جمالت آفتابِ هر نظر باد

غزل شماره 105 حافظ/ صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد

غزل شماره 106 حافظ/ تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد

غزل شماره 107 حافظ/ حُسن تو همیشه در فزون باد

غزل شماره 108 حافظ/ خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد

غزل شماره 109 حافظ/ دیر است که دلدار پیامی نفرستاد

غزل شماره 110 حافظ/ پیرانه سَرَم عشقِ جوانی به سر افتاد

غزل شماره 111 حافظ/ عکسِ رویِ تو چو در آینهٔ جام افتاد

غزل شماره 112 حافظ/ دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد

غزل شماره 113 حافظ/ بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

غزل شماره 114 حافظ/ همایِ اوجِ سعادت به دامِ ما افتد

غزل شماره 115 حافظ/ درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد

غزل شماره 116 حافظ/ کسی که حُسن و خَطِ دوست در نظر دارد

غزل شماره 117 حافظ/ دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ دارد

غزل شماره 118 حافظ/ آن کس که به دست، جام دارد

غزل شماره 119 حافظ/ دلی که غیب نمای است و جامِ جم دارد

غزل شماره 120 حافظ/ بتی دارم که گِرد گل ز سُنبل سایه‌بان دارد

غزل شماره 121 حافظ/ هر آن کو خاطرِ مجموع و یارِ نازنین دارد

غزل شماره 122 حافظ/ هر آن که جانبِ اهلِ خدا نگه دارد

غزل شماره 123 حافظ/ مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد

غزل شماره 124 حافظ/ آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد

غزل شماره 125 حافظ/ شاهد آن نیست که موییّ و میانی دارد

غزل شماره 126 حافظ/ جانْ بی جمالِ جانان میلِ جهان ندارد

غزل شماره 127 حافظ/ روشنیِ طلعتِ تو ماه ندارد

غزل شماره 128 حافظ/ نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد

غزل شماره 129 حافظ/ اگر نه باده غمِ دل ز یادِ ما بِبَرَد

غزل شماره 130 حافظ/ سحر بلبل حکایت با صبا کرد

غزل شماره 131 حافظ/ بیا که تُرکِ فلک خوانِ روزه غارت کرد

غزل شماره 132 حافظ/ به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد

غزل شماره 133 حافظ/ صوفی نهاد دام و سَرِ حُقِّه، باز کرد

غزل شماره 134 حافظ/ بلبلی خونِ دلی خورد و گلی حاصل کرد

غزل شماره 135 حافظ/ چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار خواهم کرد

غزل شماره 136 حافظ/ دست در حلقهٔ آن زلفِ دوتا نتوان کرد

غزل شماره 137 حافظ/ دل از من بُرد و روی از من نهان کرد

غزل شماره 138 حافظ/ یاد باد آن که ز ما وقتِ سفر یاد نکرد

غزل شماره 139 حافظ/ رو بر رَهَش نهادم و بر من گذر نکرد

غزل شماره 140 حافظ/ دلبر بِرَفت و دلشدگان را خبر نکرد

غزل شماره 141 حافظ/ دیدی ای دل که غمِ عشق دگربار چه کرد

غزل شماره 142 حافظ/ دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد