هرمزبان – غزل شماره 113 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد

دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا
درش بِبَست و کلیدش به دل سِتانی داد

شکسته وار به درگاهت آمدم، که طبیب
به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاریِّ ناتوانی داد

برو معالجهٔ خود کن ای نصیحتگو
شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟

گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت
دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد

سایر غزلیات حافظ:

غزل شماره 71 حافظ/ زاهدِ ظاهرپرست از حالِ ما آگاه نیست

غزل شماره 72 حافظ/ راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست

غزل شماره 73 حافظ/ روشن از پرتوِ رویت نظری نیست که نیست

غزل شماره 74 حافظ/ حاصلِ کارگه کون و مکان این همه نیست

غزل شماره 75 حافظ/ خوابِ آن نرگسِ فَتّانِ تو، بی چیزی نیست

غزل شماره 76 حافظ/ جز آستان توام در جهان پناهی نیست

غزل شماره 77 حافظ/ بلبلی برگِ گُلی خوش رنگ در منقار داشت

غزل شماره 78 حافظ/ دیدی که یار، جز سَرِ جور و ستم نداشت

غزل شماره 79 حافظ/ کنون که می‌دمد از بوستان نسیمِ بهشت

غزل شماره 80 حافظ/ عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ پاکیزه سرشت

غزل شماره 81 حافظ/ صبحدم مرغِ چمن با گلِ نوخاسته گفت

غزل شماره 82 حافظ/ آن تُرک پری چهره که دوش از بَرِ ما رفت

غزل شماره 83 حافظ/ ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت

غزل شماره 84 حافظ/ ساقی بیار باده که ماهِ صیام رفت

غزل شماره 85 حافظ/ شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت

غزل شماره 86 حافظ/ ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

غزل شماره 87 حافظ/ حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت

غزل شماره 88 حافظ/ شنیده‌ام سخنی خوش که پیرِ کنعان گفت

غزل شماره 89 حافظ/ یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

غزل شماره 90 حافظ/ ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

غزل شماره 91 حافظ/ ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

غزل شماره 92 حافظ/ میرِ من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

غزل شماره 93 حافظ/ چه لطف بود که ناگاه رَشحِهٔ قَلَمَت

غزل شماره 94 حافظ/ زان یارِ دلنوازم شُکریست با شکایت

غزل شماره 95 حافظ/ مدامم مست می‌دارد نسیمِ جَعدِ گیسویت

غزل شماره 96 حافظ/ دردِ ما را نیست درمان الغیاث

غزل شماره 97 حافظ/ تویی که بر سرِ خوبانِ کشوری چون تاج

غزل شماره 98 حافظ/ چه لطف بود که ناگاه رَشحِهٔ قَلَمَت

غزل شماره 99 حافظ/ دلِ من در هوایِ روی فَرُّخ

غزل شماره 100 حافظ/ دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

غزل شماره 101 حافظ/ شراب و عیش نهان چیست؟ کارِ بی‌بنیاد

غزل شماره 102 حافظ/ دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد

غزل شماره 103 حافظ/ روز وصلِ دوستداران یاد باد

غزل شماره 104 حافظ/ جمالت آفتابِ هر نظر باد

غزل شماره 105 حافظ/ صوفی ار باده به اندازه خورَد نوشش باد

غزل شماره 106 حافظ/ تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد

غزل شماره 107 حافظ/ حُسن تو همیشه در فزون باد

غزل شماره 108 حافظ/ خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد

غزل شماره 109 حافظ/ دیر است که دلدار پیامی نفرستاد

غزل شماره 110 حافظ/ پیرانه سَرَم عشقِ جوانی به سر افتاد

غزل شماره 111 حافظ/ عکسِ رویِ تو چو در آینهٔ جام افتاد

غزل شماره 112 حافظ/ دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد