غزل شماره 201 حافظ/ شرابِ بی‌غَش و ساقیِّ خوش دو دامِ رهند

هرمزبان – غزل شماره 201 حافظ شیرازی با مصرع آغازین «شرابِ بی‌غَش و ساقیِّ خوش دو دامِ رهند» را می توانید در ادامه مطالعه کنید.

شرابِ بی‌غَش و ساقیِّ خوش دو دامِ رهند
که زیرکانِ جهان از کمندشان نَرَهَند
من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه
هزار شُکر که یارانِ شهر بی‌گنهند
جفا نه پیشهٔ درویشیَست و راهرُوی
بیار باده که این سالکان نَه مردِ رهند
مَبین حقیر، گدایانِ عشق را کاین قوم
شَهانِ بی کمر و خسروانِ بی کُلَهند
به هوش باش که هنگامِ بادِ اِستغنا
هزار خرمنِ طاعت به نیمْ جو ننهند
مَکُن که کوکبهٔ دلبری شکسته شود
چو بندگان بِگُریزند و چاکران بِجَهَند
غلامِ همَّتِ دُردی کشانِ یک رنگم
نه آن گروه که اَزْرَق لباس و دل سیَهَند
قدم مَنِه به خرابات جز به شرطِ ادب
که سالکانِ درش محرمانِ پادشهند
جنابِ عشق بلند است همّتی حافظ
که عاشقان، رهِ بی‌همتان به خود ندهند

غزل شماره 200 حافظ/ دانی که چنگ و عود چه تَقریر می‌کنند؟

غزل شماره 199 حافظ/ واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

غزل شماره 198 حافظ/ گفتم کِی ام دهان و لبت کامران کنند؟